-Hava çok sıcak.
-Evet haklısın.
-Şimdi Mısır Çarşısındaki meslektaşım ne şanslıdır.Orada Necmi Bey ile laflıyodur.
-Aslında bende Hamit Pehlivan'ın yanına gitmek istiyorum.
-Ee? Niye gitmiyorsun.Nasıl olsa bir işin yok.Serin serin ayran içersin orda.
-Aslında ayranı hiç düşünmemiştim.Ben gideyim en iyisi.
-Git tabi.
Yerimden kalkarak pantolonumun arkasını elimle silkeleyip yürümeye başladım.Bankacı'nın oradaki yolu çok sıcaktı.Ayrıca biraz uzundu.Ben sağdaki dar bir sokağa daldım ve yürümeye devam ettim.Bir kaç metre gittikden sonra sokak iyice darlaştı.Evler birbirine yakınlaştı.Yıkılmış bir evin penceresinden biri çıkmış gibi oldu.Ben içimden '' Allah Allah!Sıcak başıma vurdu heralde.'' diye geçirdim.İçimde bir şüphe uyandı.Acaba kıyametten sonra biz teşkilat dışında biri canlı kalabilmiş miydi?İçimdeki heyecanla yavaşça içeri girdim.Tek tarafı çökmüş olan tahta tavandan ses gelmeye başlayınca hemen kılıcıma elimi uzattım.Merdivenden yavaş yavaş çıkmaya başladım.Korkmuyordum.Sadece heyecanlanmıştım.Acaba bu çok tehlikeli bir yaratık mıydı? Yoksa masum ve şanslı bir insan mı?Üst kata geldiğimde pencere olan odanın kapısı kapalıydı.İçeri girmeliydim.Girdim de.Odanın kapısını açar açmaz 15 yaşlarında bir çocuk karşıma çıktı.Suratının sağ tarafında yanık izleri vardı.Sol kolunu oynatamıyordu.Çocuk elimde kılıcı görünce çok korktu ve üç dört adım geri çekildi.Ben hemen kılıcı kınına yerleştirdim.Çocuk yanıma yaklaşarak sanki on yıllık arkadaşıymışım gibi ''Gel,otur şu tahtanın üzerine.'' dedi.Ben oturup hemen şu soruyu sordum:
-Senin adın ne?
-Ahmet.
-Bende Hasan.
Aklımda o kadar çok soru vardı ki hangisinden başlasam diye karar veremedim.
-Sen kimin neyisin?Kıyametten nasıl kurtuldun?
-Benim annemin adı Dilek.Kendisi kıyamette öldü.Demircilik yapardı.
Aklımdan Bab-ı Ali'deki Dilek'in oğlu olabileceği geçti.Ama çok merak ettiğim birşey vardı.Son sorumu tekrarladım.
-Sen kıyametten nasıl kurtuldun ve ne zamandır buradasın?
-Annem kıyamette beni dışarı çıkardı.Kendi ise koşarak caminin oraya doğru gitti.Bende caminin karşısındaki yeşil alana koştum.Annemi daha göremedim.Ayrıca 1 aydır buradayım.
-Sen ne yiyip ne içiyorsun?
-En yapmak istemediğim şeyi yapıyorum.Hırsızlık.Yoksa öleceğim.
-Senin annenin adı ne demiştin?
-Dilek
-Demek demirciydi ha?
-Evet.Çok iyi bir insandı.(Ağlamaya başlar.)
-Dur ağlama gel seni bir yere götüreceğim ve sana çok iyi bir hediye vereceğim.
Bunu dedim ama ya annesi o değilse.İçimden ''Yok canım, dünyada ne kadar kadın demirci vardır ki.Kesin odur.''dedim.
Ve koşarak meteor bölgesine gittik.Komutana başımı salladım.Oda bana salladı.Acelem olduğunu anlamış gibiydi.Ama bana şu soruyu sordu:
-Bu çocuk kim?
-Ahmet.
-İsmini sormuyorum.Kıyametten sonra birtek camideki çocuk sağ kaldı kimin nesi bu?
-Bilmiyorum.Onu öğrenmek için gidiyorum.Görüşmek üzere komutan.
-İyi günler.
Meteor bölgesine indiğimizde kum öylesine sıcaktıki ayakkabılarımdan bile ısı geçiyordu.Çocuğun ayağı çıplaktı.Kucağıma aldım.Bab-ı Ali'ye kadar taşıdım.Bab-ı Ali'ye gelince.Hemen Dilek nerede diye sordum Avcı'ya.
''Çaya içiyor içeridedir.'' dedi.O sırada çocuk birden coşkuyla '' Dilek mi hemde demirci mi?'' diye sordu.Bende güler bir yüzle kafa sallayarak içeri girdim.Çocuk Dilek'inmiş.İkiside öldü biliyorlarmış birbirlerini.Sımsıkı sarılarak öpüştüler ve MUTLU SON
):))Hepsini ben yazdım
