Ben Burada Yaşıyorum
Gönderilme zamanı: 04 Ara 2009 22:00
İstanbul'da Kıyamet ve Ben Tam Ortasındayım Şehrin
Büyük bir caminin içinde , yanımda kör bir adam , yüzünde hafif bir tebessüm yorgun bakışlarıyla benim orda olduğumu , kıyametin tam ortasında olduğumu biliyor ve beni yanına çağırıyor.Bana yapmam gerekeni, hayatta kalmamı bu lanet şehirde yaşayıp masum çocukların hayatını kurtarmamı istiyor bana yapmam gerekenleri iletiyor ve iç gıcıklayıcı bir ses tonuyla uyarıyor, ''Çabuk ol!''.
Ben , sokakları kan kokan bu şehirde , çöldeki bir palmiye ağacı misali zorluklara göğüs gere gere büyüyorum.Bir tabela görüyorum ,beni tehlikeye çağırıyor.İçeri girdiğimde ise ben farkına varmadan şehri ele geçirmeye çalışan o sinsi iğnesiyle zehiri tüm vücuduma salıyor.
İşte böyle başlıyor , benim derinliklerdeki maceram.Daha da ilerliyorum tehlike bölgenin içine,bir deli sersemletiyor beni,bir diğeri yakıyor vücudumu elektrikle , o da yere yığılıyor,
insanoğlu İstanbul'da zaferler kazanmaya devam ediyor.Fakat tehlike bitmiyor.Bir başka mağarada yeniden başlıyor.Bu sefer kafamı yarıcak derecede bir kuvvet,kanıyor başım, ama yılmıyorum, onu da öldürüyoruz , onu da ait olduğu yere yolluyoruz. Cehenneme !
İşte herşey bitti,en büyük canavarda toprağa ait şimdi derken , bir kapı açılıyor yerin altına
Kulağıma fısıldıyor, komutan ''kendine iyi bak'' diyor endişeli bakışlarıyla.Paslı merdivenleri tek tek iniyorum ve şehire doğru uzun bir yol...Önüme beni zehirleyen uzun bir yılan
Bir mağaraya giriyorum.Aklıma fareler geliyor,ne kadar çok yol kat ettiğim...
Dalmış gitmişken eminönündeki günlerime bir anda yerde buluyorum kendimi,muazzam şekilde donatılmış otuz altı dinamitiyle birlikte benle birlikte götürüyor kendini adi canavar.
Büyük örümcekler görüyorum,hepsinin üstesinden geliyoruz el ele verip.Fakat bitmiyor
Bir labirente giriyorum , duvarlarındaki şekiller üstüme üstüme geliyor.Aniden sarsılıyorum,ayağımda bir yılan, başıma bir ateş topu geliyor.Gafil avlıyorlar beni canavarlar.
Yetmiyor,kurdukları tuzaklarla bir bir indiriyorlar bizi.Tabi ki yılmıyoruz ve labirente varıyoruz.
Orada büyük bir canavar var,yüzü berbat,içi iğrenç,insanlardan nefret eden... Varıyoruz yanına,kudretimizi emse de yılmıyoruz onu da yok ediyoruz.
Herşey bitti,artık İstanbul kurtuldu dediğim anda..Kafama bir darbe yiyorum Arz Kalesinin yanında , bir de bakıyorum ki meğer biz canavarları yok etmeye ant içmiş kahramanlar,birbirimizi yiyoruz.Kıyamette de yine kavga ediyoruz.Ama canavarlara göz açtırmayacağımıza yemin ederek,sallıyoruz baltaları...
İşte ben burada yaşıyorum,kıyametin beşiği İstanbul'da !
Fan Art için yazmıştım , gönderemedim
Burada paylaşayım bari
Büyük bir caminin içinde , yanımda kör bir adam , yüzünde hafif bir tebessüm yorgun bakışlarıyla benim orda olduğumu , kıyametin tam ortasında olduğumu biliyor ve beni yanına çağırıyor.Bana yapmam gerekeni, hayatta kalmamı bu lanet şehirde yaşayıp masum çocukların hayatını kurtarmamı istiyor bana yapmam gerekenleri iletiyor ve iç gıcıklayıcı bir ses tonuyla uyarıyor, ''Çabuk ol!''.
Ben , sokakları kan kokan bu şehirde , çöldeki bir palmiye ağacı misali zorluklara göğüs gere gere büyüyorum.Bir tabela görüyorum ,beni tehlikeye çağırıyor.İçeri girdiğimde ise ben farkına varmadan şehri ele geçirmeye çalışan o sinsi iğnesiyle zehiri tüm vücuduma salıyor.
İşte böyle başlıyor , benim derinliklerdeki maceram.Daha da ilerliyorum tehlike bölgenin içine,bir deli sersemletiyor beni,bir diğeri yakıyor vücudumu elektrikle , o da yere yığılıyor,
insanoğlu İstanbul'da zaferler kazanmaya devam ediyor.Fakat tehlike bitmiyor.Bir başka mağarada yeniden başlıyor.Bu sefer kafamı yarıcak derecede bir kuvvet,kanıyor başım, ama yılmıyorum, onu da öldürüyoruz , onu da ait olduğu yere yolluyoruz. Cehenneme !
İşte herşey bitti,en büyük canavarda toprağa ait şimdi derken , bir kapı açılıyor yerin altına
Kulağıma fısıldıyor, komutan ''kendine iyi bak'' diyor endişeli bakışlarıyla.Paslı merdivenleri tek tek iniyorum ve şehire doğru uzun bir yol...Önüme beni zehirleyen uzun bir yılan
Bir mağaraya giriyorum.Aklıma fareler geliyor,ne kadar çok yol kat ettiğim...
Dalmış gitmişken eminönündeki günlerime bir anda yerde buluyorum kendimi,muazzam şekilde donatılmış otuz altı dinamitiyle birlikte benle birlikte götürüyor kendini adi canavar.
Büyük örümcekler görüyorum,hepsinin üstesinden geliyoruz el ele verip.Fakat bitmiyor
Bir labirente giriyorum , duvarlarındaki şekiller üstüme üstüme geliyor.Aniden sarsılıyorum,ayağımda bir yılan, başıma bir ateş topu geliyor.Gafil avlıyorlar beni canavarlar.
Yetmiyor,kurdukları tuzaklarla bir bir indiriyorlar bizi.Tabi ki yılmıyoruz ve labirente varıyoruz.
Orada büyük bir canavar var,yüzü berbat,içi iğrenç,insanlardan nefret eden... Varıyoruz yanına,kudretimizi emse de yılmıyoruz onu da yok ediyoruz.
Herşey bitti,artık İstanbul kurtuldu dediğim anda..Kafama bir darbe yiyorum Arz Kalesinin yanında , bir de bakıyorum ki meğer biz canavarları yok etmeye ant içmiş kahramanlar,birbirimizi yiyoruz.Kıyamette de yine kavga ediyoruz.Ama canavarlara göz açtırmayacağımıza yemin ederek,sallıyoruz baltaları...
İşte ben burada yaşıyorum,kıyametin beşiği İstanbul'da !
Fan Art için yazmıştım , gönderemedim
Burada paylaşayım bari
