İKV Forum

Camiden selâ veriliyordu. Cuma vakti yaklaşmıştı. Hava soğuk olduğu ve ceketimi de Suzan'a verdiğim için camiye erken gitmeliydim ki dışarıda kalmayayım. Camiye gittiğimde Agah Bey'ı abdest alırken gördüm. Abdestini aldıktan sonra selam verdim ve ikimiz camiye girdik.

Birden aklıma cenabet olduğum geldi.

Mısır çarşısına gidip ışınlanarak acilen topkapı vasıtasıyla kadim hidranın yanına gitmem gerekti. Kadim hidrayı gördüğümde ise her seferinde olduğu gibi bu seferde tüylerim diken diken olmuş adeta kanım çekilmişti. Beni göremeyeceği şekilde çıt çıkarmadan yavaşça yürüyerek hemen yanındaki gölün içine girdim ve abdestimi aldım. O an ruhani bir şekilde o kadar rahatladığımı hissetmiştim ki duygunun tarifini vermek imkansızdı. Biliyordum geciktiğim için caminin dışında saf tutacaktım ama olsun. Sudan çıktığım anda hidranın nefesiyle ısıttığı havanın tenime temas etmesiyle derin bir oh çektim. Eşyalarımı giyerken birşey farkettim. Gözlüğümün camı buğulanmıştı. Cebimdeki kıyamette kaybettiğim hanımımın yazmasını çıkardım ve gözlüğümü narince sildim. Yola koyulmaya hazırdım. Yolda yürürken yeraltı taşlarının her zerresinde kadim insanların attığı kadim çığlıkları duyabiliyordum sanki. Ruh taşına geldim ve topkapı aracılığıyla hamitin kahvesine ışınlandım.

Gözleri çakmak çakmak bakıyordu sanki minicik elleri yüzündeki o temiz güzellikle birleşmişti adeta. Saçlarına dokundum sapsarı ve prüssüzdü okşadım. Ağlamayı bıraktığı halde hıçkırmaya devam ediyediyordu. Gözlerindeki buğulanmış ifadeyi görünce içim burkulmuştu adeta. Ayna gibiydiler o kadar kusursuz bir gözü vardı ki o kadar buğuluydu ki bakınca kendi süliyetimi görmem beni dahada derinlere sürükledi kendi içimde. Kıyametten bu yana içimde oluşan o acı gün geçtikçe dahada artıyordu. Heleki bu tarz durumları yaşadıkça. Bir çöl düşünün çukura düşüyorsunuz ve kurtulmak için bir medet bekliyorsunuz. Ama asla o an gelmiyor o fırsat elinize geçmiyor. Kumları ayağımla iterek dışarı çıkmaya çalışıyorum. Tırmanıyorum tırmanıyorum tam sona geldim diyorum elimi son bir kez daha hareket ettirip yukarı çıkmaya çalışıyorum. Ama elimi hareket ettirdiğim anda ayağımın altındaki kum kayıyor ve tekrar dibe düşüyorum. Ama bu sefer bir fark var ki çok daha can yakıcı. Çünkü en dipteyim hatta belkide eskisinden daha dipte. Bu sefer üstüme dökülen kum taneleriyle birlikte. İşte bu beni daha çok umutsuzluğa sürüklüyordu anlamsızca. Çocuğa sarıldım. Nefes alış verişini hissedebiliyordum. Ağlamak istiyordum. Ama onun karşısında olmazdı. Olamazdı... Boğazımdaki düğümlenmenin geçmesi için artık yalvarmaya başlamıştım kendime. Ama geçmeyecekti biliyordum. Cebimden çıkardığım 2 kuruş parayı çocuğa verdim. Balıkçıya doğru ufakta olsa bir gezintiye çıktık.

Kulaklarım uğulduyordu. Vücudumda bir acı arıyordum resmen. Ama en ufak bir acı yoktu. Afallamamın geçmesi 3-5 saniyemi aldı. Birden elimin çekildiğini hissettim aşağı doğru... kayıyordu minik çocuğun eli avcumun arasından. Tam kalbinden vurulmuştu. İşte bu sefer gerçek anlamda beynimden vurulmuşa döndüm. Yıkılmıştım kafamda tek soru vardı. Neden?? Kendimi kaybetmiştim. O masum günahsız gözler artık boş bakıyordu bana. İdrise baktım...