Beyaz Köşk'te oynuyordum. 'Olgunn' karakteri diğer karakterlerden daha iyidi, daha güçlüydü. Bir de 'webkurdu' vardı. Olgunn kadar güçlü olmasa da o da efsaneydi. Diğerleri grup şeklinde taşkanat keserken bunlar tek başlarına kesiyordu. 5 dakika izledim, gaza geldim ben de bunlara yardım olsun diye vurdukları taşkanatlara vurmaya başladım. Kendim kesmiş gibi eğleniyordum. Taa ki yeni kalkan bir taşkanat bana tek atana kadar. Resmen maçın 3. Saniyesinde ilk yumrukla nakavt olan boksör gibi hissetmiştim.
Agah'ta doğmuştum ve koşarak tekrar olay bölgesine gitmiştim. İntikamımı alacaktım. Olgunn abinin arkasında olarakta olsa intikamını almıştım. Rahat uyuyabilirdim artık.
7. Sınıf öğrencisiydim. 7 yaşında ilkokul birinci sınıfa başladığımı düşünürsek 13 yaşında ilk kez oyuna başlamışım. Yaz tatiline de az kalmıştı. Doya doya oynayabileceğim bir oyun bulmuştum. Ancak OKS yaz bittiğinde, okul başladığında oyunu bırakmam gerekti. Çünkü OKS sınavına hazırlanacaktım. İyi bir lise iyi bir gelecek için atılacak ilk adımdı. Ama neyse, 3 ay oyunu doya doya oynayayım hele bir!
Oyun ilk gün bende öyle bir yer edindi ki 29 Mayıs 2007 salı günü okula gittiğimde aklımda tek bir şey vardı. O taşkanatları bir gün tek başıma kesebilmek. İnanıyordum kendime. Başarabilirdim. Yapabilirdim...
Bunları anlatma nedenim şu an Eminönü bölgesinin bomboş olması. Bugün 7 Karaköy üretimli savaşçımla , çantamda 20 milyar paramla ( oyun deyişiyle T ) , kasamda 500+ erg , hidrojenimle sabahtan akşama kadar Eminönü bölgesinde vakit geçirdim. 12 yıl önce oyuna ilk başladığımda oturduğum yere gittim oturdum. Arka planda "Ferdi Özbeğen - Dilek Taşı " çalıyordu. 5 dakika izledim , eskilere gittim . Olgunn 'u , webkurdu'nu , siemens'i gördüm orada... Ben hala o küçük çocuk gibi hissediyorum kendimi. Abilerim gelse , ben onlara yine yardım etsem taşkanat keserken. İzlesem onları hayran hayran. " Vaay be tek başına kesiyosun he abi " desem , o da " Ne sandın yaa ezik bunlar
" dese... Oyunun en güçlüsü , üniversiteli bir abi beni kále alıp cevap yazdı diye sevinsem... O zamanlar üniversite bana o kadar uzak geliyordu ki anlatamam... Şimdi üniversiteyi bitirdim ve mühendisim. Ama ne zaman Eminönü sokaklarını gezsem hep o küçük çocuk oluyorum. İKV sokaklarında hiç büyüyemedim ben. Bana hep çocukluğumu hatırlatıyor. Şimdi de keşke oyun eminönüne taşınsa , sokaklar kalabalık olsa... Eminönün'de etkinlikler olsa.. 7-8 gün sürecek etkinlikler yapılsa... Ben de birkaç çocuğun kahramanı olsam diyorum. Ama çok uzak geliyor bana. Eminönü bölgesinin bomboş olması canımı acıtıyor... Karaköy bölgesi , Eminönü bölgesinin sonu oldu... Artık tüm savaşlar Karaköy'de yapılıyor. Ticaret yapan adamlar Karaköy'de bankada oturuyor. Eminönü bölgesine sadece Mısır'a ya da uçaktan Topkapı'ya geçmek için birkaç saniyeliğine kullanılıyor...
Oyuna yeni başlayan insanlar görüyorum. Her türlü yardımcı olmaya çalışıyorum ama tutamıyorum oyunda. Sıkılıyorlar. Kimse yok ki oyunda neden sıkılmasınlar? O taşkanatlar olmasa , onları kesen gruplar , abiler olmasa ben sıkılmaz mıydım? Tabii ki sıkılırdım. Yeni başlayanlara hak veriyorum.
Yönetimden istediğim tek şey Karaköy 'ün cazibesini azaltmaları. Eminönü bölgesini tekrar cazip hale getirmeleri. İsteseler rahat yaparlar. Mesela taşkanatları balıkçı idrisin oraya , Recep Dayının oraya , antreponun arkasına (gibi bir çok yere ) getirseler, güçlerini arttırsalar. 10.000 tane taş kanat derisini toplayan ilk kişiye epe verseler insanlar Karaköy' de durmaz daha. Eminönü'ne gelirler...
İçimi dökesim geldi gece gece. Ara ara doluyorum böyle. Bu sefer yazayım dedim. Bir GM yorum yapsa, olur ya da olmaz dese keşke. Sanmıyorum ama insan yine de bekliyor.
