Karakürk görevinin ortasında grubu gevezeliğimle bıktırmışlığım var. Uzun zamandır oyundayım,ama ara vermiştim. Oyunun bendeki değeri büyük. Umarım yazılarımla bu değeri anlatabilirim.Bir süre rpg yaptığım için,oyunu oynarken aklıma gelen hikayeler yer alıcak bu başlıkta. Loli'nin hikayesini okuyacaksınız,benim hikayemi.
Hadi başlayalım,o zaman!
**
Sessizlikti,Loli'yi uyandıran. Savaşın ortasındaki sessizlik,bir bıçağın keskinliğiyle kulakları acıtıyordu. Uzun zamandır savaştaydı Loli. Acıyla haykıran savaşçılar,yardım dilenenler,öfkeleriyle nara atan cesur insanlar... Uluyan kurtlar,tıslayan yılanlar,ve birbirine sürten kılıçların,kıskaçların sesleri... Bu sesleri duyarak geçiriyorlardı günlerini. Facia ortaya çıkalı çok uzun zaman olmuştu. Bu seslere alışmıştı herkes. Şimdi sessizlik,kulakları çınlatıyordu.
Yavaşça doğruldu Loli. Sivri Ada'da,"güvenli bölge"de,yani adanın girişinde uyuyakalmıştı. Etrafına bakındı. Ne kadar zamandır uyuyordu? İnsanlar neredeydi?
Kalkıp düzeltti üzerini. Kumları silkeledi,silahını aldı eline. Zırhını ayarladı. Sonra,Meteor Bölgesi'ne geçti. Ne anıları vardı burada... Toz,gözleri acıtıyordu. Koşarak Bab-ı Ali'ye gitti Loli. Yolunda peşine takılan cinleri umursamadan koştu,koştu... Boş şöyle bir baktı Loli'ye. Gözleriyle süzdü. Peşine takılsa ne olacağını biliyormuşçasına,hiç umursamadı Loli'yi. Loli de onu. Bab-ı Ali komutanlarına şöyle bir selam vererek kapıdan girdi. Doğruca aşağıya inen kapılara koştu,merdivenden hızlıca indi. Dehşetin yuvasına hoşgeldin,diye düşündü kendi kendine.
Görevi yoktu şu sıralar. Doğruca cinlerin bulunduğu mağaraya koştu. Bu kargaşayı durdurmak,Eminönü'nü bu hayattan kurtarıp eskiye dönebilmek için cesurca savaşacaktı bu kez. Önceden yaptığı gibi rastgele vurmayacaktı bu sefer,hırsıyla bilenmiş bıçağını sapladı bir cine. Koştu,koştu... Akreplerle cinlerin birleştiği yere geldi. Burası açıklık bir yerdi,ve bol bol insan vardı burada. Bekledi,saldıracak bir şeyler aradı.
Az ileride birisi,bir akreple savaşıyordu. Kimse bakmıyordu o tarafa,umursamıyordu kimse. Savaşan kişi de umursamaz gibiydi sanki. Şaşırdı Loli. Sadece öldürmek için mi savaşıyorlardı yani? Gerçekten,ne kadar süre uyumuştu Loli? Bu hale ne zaman gelmişti insanlar? Sadece öldürmek için kılıçlar sallanıyorsa,bir canı daha yok etmek için yollanıyorsa büyüler,insanların canavarlardan ne farkı kalacaktı?
Birden,cinin biri saldırdı Loli'ye. Hızlıca kılıcını salladı Loli. Nefretle dolmuştu sanki. Hüzün de vardı bu kılıç sallamalarda. Hiç kimse yardıma gelmedi Loli'ye. Neredeydi dayanışma? Dünyayı kurtarmak için,herkes kendi başına mı savaşacaktı?
Cini öldürdü Loli. Hırsla,ağlamak üzereyken... Gözleri yaşlarla dolmuştu. İlk defa içinde dehşeti hissetti. Tümüyle yalnız kalmıştı. Bu korkunç mağarada,insanlar birbirlerine yardım etmiyorlarsa,hiç bir yerde yardım etmezlerdi.
Birden arkasında bir hışırtı hissetti. Sonra,o tanıdık sesi duydu. Bombacı Cin'in garip sesini. Hızla arkasını dönerken,sanki ağırçekimdeydi herşey. Saçlarının yüzüne,gözlerine çarptığını hissetti. Elindeki kılıcın ağırlığını,çevresindeki düşmanları,bu zamana kadar uğruna savaştıkları nedeni,dehşeti,korkuyu ve hırsı,nefreti,öfkeyi,mağaranın soğuk havasını,herşeyi,her zerresine kadar hücrelerinde hissetti. Hiç bu kadar farkında olmamıştı Loli,ve hiç bu kadar korkmamıştı karşısında savaştığı düşmandan. Hiç bu kadar küçük görmemişti kendini,bu kadar imkansız gelmemişti hiç birşey...
**
