Her Şeyin Sonu(Kısa Hikaye)
Gönderilme zamanı: 16 Nis 2018 11:09
Ağlama be oğlum... Ne kadar kötü olabilir ki?
Gustav'ın başarısız atışı ve Hakir'in yere yıkılışından sonra; onca cesedin arkasından yürüyerek ayrılışını hatırladı. Karaköy bile acılarına çare olamamıştı.
Tamam lan, ağlama artık... Yeter, yeter!
Parçalanmış kalkanını yere fırlattı hırsla ve kopmuş olan iki parmağına baktıktan sonra, eliyle sildi gözyaşlarını. Neden şimdi bilmediği bir yerdeydi ve karşısındaki kişi kimdi? Artık eskisi gibi savaşamayacak durumda hissediyordu kendini ama sesleri o kadar net duyabiliyordu ki...
Öleceğine üzüleceğini sanmıyorum ama artık ağlamayı kes, cidden...
Burnunu sertçe çekti ve yere saplamış olduğu, yer yer çatlakları olan Ecelgetiren'i tekrardan kavradı. Ardından bir hışımla çekerken silahını, karşısındaki adam gülümsedi. Savaşçı, yorulduğu savaştan dolayı önündeki görüntüleri seçemiyordu ama düşmanının kibrini ve neşesini hissedebiliyordu.
Vazgeçmeyecek olan tavrını sevdim savaşçı... Ağlaman da geçtiğine göre, şu işi bitirelim artık. Değil mi?
Saldırmadan önce, son bir kez çevresindeki cesetlere baktı. Onca şey yaşadıktan sonra, Teşkilat'tan gelen bir raporla gittikleri yerde; hiç tanımadıkları bir adamın katliamına uğramışlardı hepsi. Kırılmış asalar, aniden çürümeye başlamış olan arkadaşlarının cesetleri, havaya çökmüş olan barutun kokusu...
Yanındaki arkadaşlarından bir kaçı hemen kaçmak istedi. Keyifsiz bir savaş olmasını istemediğim için onların işini erken bitirdim. Umarım beni yanlış anla-..
Ve savaşçı, siluetini tam olarak seçemediği rakibinin üstüne atıldı aniden. Diklemesine bir saldırı, tam kafasını ortadan yaracak cinsten.
Ancak rakibinin, Ecelgetiren'i tutmasıyla aniden afalladı ve bir kaç tabanca mermisinin patlamasıyla; kendisine geldi.
Ama niye sözümü kestin ki?
Bacaklarında hissettiği acıyla dizlerinin üstüne aniden çöküverdi. Böyle mi bitecekti gerçekten?
Ve sadece bir anlık sessizlik oldu ikisinin arasında. Rakibinin ona baktığını zorla seçebiliyordu göz kapakları yavaş yavaş kapanırken. Gerçekten ölümü böyle mi olacaktı, huzuru bulamadan?
Ve dizlerini bağlayan bir şeyler hissederken, rakibi omzuna dokundu kibarca.
İkinci şansı hak ediyorsun. Bu her şeyin sonu, artık bir hiç için savaşacaksın. Eminönü'de görüşmek üzere...
Ve tamamen yere yığıldığında savaşçı, göz kapakları uzunca bir süre kapanacağını haber etti ona. Ve kulağında yankılanan o cümle ile...
Bugün ufuk, grimsi pembe olacak. Pembemsi griden iyidir her şekilde, değil mi?
Gustav'ın başarısız atışı ve Hakir'in yere yıkılışından sonra; onca cesedin arkasından yürüyerek ayrılışını hatırladı. Karaköy bile acılarına çare olamamıştı.
Tamam lan, ağlama artık... Yeter, yeter!
Parçalanmış kalkanını yere fırlattı hırsla ve kopmuş olan iki parmağına baktıktan sonra, eliyle sildi gözyaşlarını. Neden şimdi bilmediği bir yerdeydi ve karşısındaki kişi kimdi? Artık eskisi gibi savaşamayacak durumda hissediyordu kendini ama sesleri o kadar net duyabiliyordu ki...
Öleceğine üzüleceğini sanmıyorum ama artık ağlamayı kes, cidden...
Burnunu sertçe çekti ve yere saplamış olduğu, yer yer çatlakları olan Ecelgetiren'i tekrardan kavradı. Ardından bir hışımla çekerken silahını, karşısındaki adam gülümsedi. Savaşçı, yorulduğu savaştan dolayı önündeki görüntüleri seçemiyordu ama düşmanının kibrini ve neşesini hissedebiliyordu.
Vazgeçmeyecek olan tavrını sevdim savaşçı... Ağlaman da geçtiğine göre, şu işi bitirelim artık. Değil mi?
Saldırmadan önce, son bir kez çevresindeki cesetlere baktı. Onca şey yaşadıktan sonra, Teşkilat'tan gelen bir raporla gittikleri yerde; hiç tanımadıkları bir adamın katliamına uğramışlardı hepsi. Kırılmış asalar, aniden çürümeye başlamış olan arkadaşlarının cesetleri, havaya çökmüş olan barutun kokusu...
Yanındaki arkadaşlarından bir kaçı hemen kaçmak istedi. Keyifsiz bir savaş olmasını istemediğim için onların işini erken bitirdim. Umarım beni yanlış anla-..
Ve savaşçı, siluetini tam olarak seçemediği rakibinin üstüne atıldı aniden. Diklemesine bir saldırı, tam kafasını ortadan yaracak cinsten.
Ancak rakibinin, Ecelgetiren'i tutmasıyla aniden afalladı ve bir kaç tabanca mermisinin patlamasıyla; kendisine geldi.
Ama niye sözümü kestin ki?
Bacaklarında hissettiği acıyla dizlerinin üstüne aniden çöküverdi. Böyle mi bitecekti gerçekten?
Ve sadece bir anlık sessizlik oldu ikisinin arasında. Rakibinin ona baktığını zorla seçebiliyordu göz kapakları yavaş yavaş kapanırken. Gerçekten ölümü böyle mi olacaktı, huzuru bulamadan?
Ve dizlerini bağlayan bir şeyler hissederken, rakibi omzuna dokundu kibarca.
İkinci şansı hak ediyorsun. Bu her şeyin sonu, artık bir hiç için savaşacaksın. Eminönü'de görüşmek üzere...
Ve tamamen yere yığıldığında savaşçı, göz kapakları uzunca bir süre kapanacağını haber etti ona. Ve kulağında yankılanan o cümle ile...
Bugün ufuk, grimsi pembe olacak. Pembemsi griden iyidir her şekilde, değil mi?
Sadece son bir sınavım kaldığı için bu kadar kısa bir metin oldu.