ÇARESİZLİĞİM
Eminönü'nün bomboş sokaklarında bir gece vakti sokak lambalarına bakarak dalgın bir şekilde evime gidiyordum. Daha evimin yolunu yarılamış olacağım sokak lambasız bir ara sokaktan hafif bir ses geldi.Bir an için durakladım ve o yöne doğru baktım. Karanlığın içinden bir ses geliyordu. Bir an için bir kedinin veya köpeğin olabileceğini düşündüm ve tam yoluma devam edecekken o karanlığın içinden bir ses çok güçsüz bir şekilde "lütfen yardım et" diyordu. Sesi hiç net değildi. Bende o yöne doğru yöneldim ve korku içinde karanlığın içine girdim. Karanlığın içine girince biraz olsun Ay orayı aydınlatıyordu. Yerde birini gördüm. Yüzünü seçemiyordum. Yerde yatan kişinin yanına yaklaşınca birden bir eliyle ayağımı tuttu. O an kalbim yerinden çıkacakmış gibi oldu. Ayağımı hızla geri çekerek bir adım geriye gittim. Yerde yatan kişi bana tekrar "lütfen yardım et" dedi. Bu ses bir kız sesine benziyordu. Kız bana "buradan beni çıkar, lütfen" diyordu. Kıza ne olduğunu anlamaya çalışıyordum ve korku içinde kızı o karanlık sokaktan çıkarmak için onu yerden kaldırdım.
O karanlık sokaktan çıkmaya çalışırken arkamızdan ayak sesleri gelmeye başladı. Kız bana "yine geldiler, kesin bu sefer beni öldürecekler" diyordu. O an o kadar korkmuştum ki ne yapacağımı bilemez hale gelmiştim. Yüzünü dahi göremediğim kızla oradan uzaklaşmaya başlamıştık. Arkamızdan gelen ayak sesleri iyice hızlanmıştı. Bizde izimizi kaybettirmek için koşmaya başladık. Koşarken kız "bana ne yaptılar,başım dönüyor" diyordu. Bende kıza "Az daha dayan! Evim hemen ilerde ki sokakta" dedim. Hemen sonra sokağa girince evimin anahtarlarını cebimden çıkararak kapıyı açtım ve içeri geçerek kapıyı kilitledim. Bizi takip edenler döndüğümüz sokaktan koşar adımlarla ilerliyorlardı. Kıza ne olduğunu soramadan kız kapının dibinde bayılmıştı. Bende kolonya ile kızı ayıltmaya çalıştım. Kız biraz kendine gelince kızı yatak odama aldım ve oraya yatırdım. Bende oturma odasına geçtim ve pencereden sabaha kadar dışarıyı gözetlemeye başladım...
Eminönü'nün bomboş sokaklarında bir gece vakti sokak lambalarına bakarak dalgın bir şekilde evime gidiyordum. Daha evimin yolunu yarılamış olacağım sokak lambasız bir ara sokaktan hafif bir ses geldi.Bir an için durakladım ve o yöne doğru baktım. Karanlığın içinden bir ses geliyordu. Bir an için bir kedinin veya köpeğin olabileceğini düşündüm ve tam yoluma devam edecekken o karanlığın içinden bir ses çok güçsüz bir şekilde "lütfen yardım et" diyordu. Sesi hiç net değildi. Bende o yöne doğru yöneldim ve korku içinde karanlığın içine girdim. Karanlığın içine girince biraz olsun Ay orayı aydınlatıyordu. Yerde birini gördüm. Yüzünü seçemiyordum. Yerde yatan kişinin yanına yaklaşınca birden bir eliyle ayağımı tuttu. O an kalbim yerinden çıkacakmış gibi oldu. Ayağımı hızla geri çekerek bir adım geriye gittim. Yerde yatan kişi bana tekrar "lütfen yardım et" dedi. Bu ses bir kız sesine benziyordu. Kız bana "buradan beni çıkar, lütfen" diyordu. Kıza ne olduğunu anlamaya çalışıyordum ve korku içinde kızı o karanlık sokaktan çıkarmak için onu yerden kaldırdım.
O karanlık sokaktan çıkmaya çalışırken arkamızdan ayak sesleri gelmeye başladı. Kız bana "yine geldiler, kesin bu sefer beni öldürecekler" diyordu. O an o kadar korkmuştum ki ne yapacağımı bilemez hale gelmiştim. Yüzünü dahi göremediğim kızla oradan uzaklaşmaya başlamıştık. Arkamızdan gelen ayak sesleri iyice hızlanmıştı. Bizde izimizi kaybettirmek için koşmaya başladık. Koşarken kız "bana ne yaptılar,başım dönüyor" diyordu. Bende kıza "Az daha dayan! Evim hemen ilerde ki sokakta" dedim. Hemen sonra sokağa girince evimin anahtarlarını cebimden çıkararak kapıyı açtım ve içeri geçerek kapıyı kilitledim. Bizi takip edenler döndüğümüz sokaktan koşar adımlarla ilerliyorlardı. Kıza ne olduğunu soramadan kız kapının dibinde bayılmıştı. Bende kolonya ile kızı ayıltmaya çalıştım. Kız biraz kendine gelince kızı yatak odama aldım ve oraya yatırdım. Bende oturma odasına geçtim ve pencereden sabaha kadar dışarıyı gözetlemeye başladım...
Devamı yakında...
Eline sağlık Herakles devamını sabırsızlıkla bekliyorum.