Bir Neferin Hayatı

[SkyBlue]

Bölüm 1: Macera Başlıyor

Tarih: 08 Ocak 2014
Yer: Eminönü

Uyandığında saat 9'u geçiyordu. Gözlerini güçlükle araladı. Yanı başında yarısına kadar içilmiş bir şarap şişesi vardı. Akşamdan kalmaydı. Bu yüzden de güçlükle hareket edebiliyordu. Ayağa kalkmaya çalıştı. Zor da olsa ayağa kalktı. Evinin perdelerini açmaya başladı. İçeriye giren güneş ışığı onu fazlaca rahatsız ediyordu. Doğruca lavaboya doğru gitti. Elini ve yüzünü güzelce yıkadı. Biraz olsun ayılmıştı. Etrafındaki olayların farkına varmaya başlamıştı. Karşıdaki odada bir fare, yatağını kemirmeye çalışıyordu. "Hay Lanet!" diye bir küfür savurdu. Zırhını giyip, asasını eline aldı ve kendini doğruca Eminönü sokaklarına attı.

29 yaşındaydı. Eski bir Teşkilat neferiydi. Kısa ve sarı olan saçları, masmavi gözleri vardı. Hayatında değer verdiği sadece birkaç kişi vardı. Masmavi gözleri sadece onlara bakarken parlıyordu. Sarı, kirli sakalları ise epey uzamıştı. Gerçek adını çok az kişi biliyordu. Bir, iki sene öncesine kadar "Nefer" diye çağrılıyordu zaten. Teşkilat için pek değerli değildi. Daha çok fedai gibiydi.

Büyük Öncü Azul, Philotheos, Kuklacı'nın Seçilmişi, Kurt Mağarası Operasyonları, Çeteci Mağarası Operasyonları gibi görevleri yönetmişti. Teşkilat içindeki haini (!) bulmuş, elektrikle kafayı bozmuş Kenan'ı, Roma'nın kraliçesi Junon'u, Erg'e hükmeden Gaffar Bey'i. Ve en önemlisi bir zamanlar İstanbul'a kan kusturan Kadim Hidra'yı kendi ekibiyle yenmişti.

Binlerce ölüm görmüştü. Bu savaşta belki de yaşayan en tecrübeli askerdi. Son olaylardan sonra Teşkilat ile bağını koparmıştı. Onların gözünde değersiz olduğunu anladığı vakit, tutunduğu son dalda kırılmıştı.

Bunları düşünürken aynı zamanda yürümeye çalışıyordu. Evi, fare adamların bulunduğu yere çok yakındı. Sirkeci Garı'nın oradan yavaş adımlarla geçiyordu. Aslında fark edilmekten korkmuyordu. Fare adam öldürmekten zevk alıyordu. Zamanında ailesini öldürmüştü bu fare adamlar.

Savaşa da böyle dahil olmuştu zaten. Henüz 14 yaşındayken, bir gece fare adamlar evini basmış ve ailesini öldürmüştü. O saklanarak kurtulmuştu fakat o gün orada saklandığı için hayatı boyunca pişmanlık duyuyordu.

Sirkeci Garı'nı geçtikten sonra arkasından bir ses ona doğru bağırdı.
- "Ogünnnnnn!!"
Bu arkadaşı Selim'den başka kimse olamazdı. 15 senedir savaşmasına rağmen Selim, ismini bilen nadir kişilerdendi. İlk zamanlar ona herkes "Nefer" diyordu. Şimdilerde ise "Mavi" diye çağrılıyordu.
Selim, Mavi'ye yetişmişti bile.
- "Nereye böyle? Sesimi sana zor duyurdum. Dalmışsın yine. Dikkatli olmalısın artık." dedi Selim.
Mavi, Selim'in ne demek istediğini anlamıştı. Uzun zamandır bunu düşünüyordu zaten. Teşkilattan ayrıldığı vakitten beri bunu düşünüyordu... Kendisine bir suikast girişimi olabileceğini biliyordu. Bilmemesi gereken çok fazla şey biliyordu. Bazıları bundan hoşnut değildi tabii.
- "Hamit Amca'nın kahvesine gidiyorum. Kahvaltı yapmadıysan sende gel. Hem laflarız biraz." diye cevap verdi Mavi.
Bu teklif Selim'in hoşuna gitmişti. İki dost beraberce Hamit Pehlivan'ın kahvesine doğru yol almaya başladı.

Mavi'nin kafasında hala bir sürü soru vardı. Vaktinin fazla olmadığını biliyordu. Yakın zamanda öleceğini hissediyordu. Bu sırada Komutan'ın yanından geçiyorlardı. Komutan! Teşkilat'ın en önemli isimlerinden biri. İsmini şu ana kadar kimse bilmiyordu. Agah Bey'in bile bildiğini sanmıyordu. Komutan'ın yanından geçerken Mavi alaycı bir asker selamı vermeyi de ihmal etmedi. Bu hareketi Komutan'ı sinirlendirmiş olsa bile yapabileceği hiçbir şey yoktu.

Nihayet Hamit Pehlivan'ın kahvesine ulaştılar.Kapıda onları Işık Hanım karşıladı. Memnuniyetsiz bir gülümsemeyle selam vermeyi ihmal etmedi. İçeri geçtiklerinde ise Hamit Pehlivan;
- "Hoşgeldin Mavi. Sende hoş geldin Paşa oğlu!" diye seslendi. Yüzünde babacan bir gülümseme vardı. Mavi'nin babası gibi gördüğü biriydi. Değer verdiği insanlardandı.
- "Hoşbulduk." dedi Selim. Selim aslında Paşa oğlu değildi. Fakat herkes ona Paşa oğlu diyordu. Arada Mavi'nin bile ağzından kaçırdığı oluyordu.
- "Yusuf, bize çay söyle! Bir de simit al!" diye seslendi Hamit Pehlivan.

Tatlı tatlı sohbet etmeyi çok özlemişlerdi. Ayrılmak istemiyorlardı fakat hepsinin kendisine ait işleri vardı. Saat 12'ye doğru Mavi, izin istedi ve bankaya doğru yola çıktı. Bankada biraz işleri vardı. Hem Halime Teyze'yi de görmek istiyordu.

Yavaş ve sakin adımlarla bankaya doğru yaklaştı. Uzun zamandan beri ilk defa bankaya geliyordu. En son Teşkilattan ayrılırken uğramıştı. Eminönü'nün bu bölgesine fazla gelmiyordu. İnsanlar onu görmeye fazla alışık değillerdi. Zaten o da insanlara sevgisini çok uzun zaman önce kaybetmişti. Kimin ne düşündüğü pek umurunda değildi.

Bankada işlerini hallettikten sonra Halime Teyze'ye uğrayıp bir ihtiyacının olup, olmadığını sordu. Biraz da onunla muhabbet ettikten sonra Mısır Çarşına girdi. İçeride bulunan az sayıda esnafa selam verip, ruh taşına dokundu...

[HorrorStory]

Güzel bir bölüm olmuş bakalım devamı nasıl gelecek, ellerinize sağlık başarılar .

[SkyBlue]

Güzel bir bölüm olmuş bakalım devamı nasıl gelecek, ellerinize sağlık başarılar .

Teşekkür ederim. Devamını bende bilmiyorum. Yeni yeni yazıyorum daha.

[Magician]

zamqi coq qotu olmş boşuna uqrasmıssın kocum sende ış yoq

[kelemen]

Eline, diline, aklına sağlık abi çok güzel olmuş

Bence Roman yazmalısın.